Op 30 juni, de dag van de officiële inhuldiging, staat de Disselschuil precies een week op zijn definitieve plek. Een week eerder ontmoetten we initiatiefneemster Annick Byvoet. Terwijl twee schrijnwerkers van firma Claeys de laatste hand leggen aan de constructie, praten we ter plaatse over het verhaal achter De Disselschuil. Bewoners rijden voorbij en steken hun duim enthousiast op. Wandelaars houden even halt en feliciteren Annick. De mensen zijn blij. Het schuilhuisje is duidelijk welkom in de buurt.

In 2015 kwam Annick in de Disselstraat wonen. Vanaf haar ontbijttafel zag ze elke dag hoe kinderen, moeders en grootmoeders op de schoolbus wachtten. Rond halfvier stonden de (groot)moeders er opnieuw, wachtend op de bus met hun (klein)kinderen. ‘Vaak was het lang wachten, in weer en wind’, zegt Annick. ‘Ik had er dikwijls compassie mee.’ Ze vertelde erover op het buurtcomité, en er werd gedroomd over een schuilhuisje. Concreet werd het pas toen Annick in het stadsmagazine ontdekte dat de stad Hasselt budgetten toekent aan buurtinitiatieven. ‘2500 euro konden we krijgen, mits een sterk dossier dat kon worden goedgekeurd door de stad’, zegt Annick.

Op haar eentje zou het amper gelukt zijn, zegt Annick. Schone dingen ontstaan wanneer meer mensen aan de kar trekken. Cordium deed een buurtonderzoek. Annicks zoon Nissim, architect, tekende het plan en maakte het dossier klaar om bij de stad in te dienen. Annick onderhandelde over prijzen en uitvoering met houtconstructeur Claeys. De wijkmanager van de stad Hasselt legde de brug met de stadsdiensten. De stad stelde de grond ter beschikking, legde een betonnen vloer en financierde de constructie. Het buurtcomité volgde alle stappen mee op en organiseerde de feestelijke opening.

De prachtige houten Disselschuil prijkt ostentatief aan de ingangsweg van de Disselwijk. Ooit, als er weer wat centen zijn, hoopt het buurtcomité in de schuilhut een bank te kunnen plaatsen. ‘En een prikbord’, zegt Annick, ‘zodat bewoners hier zoekertjes kunnen plaatsen en wij activiteiten kunnen aankondigen.’ De Disselschuil wordt bovendien een plek waar het buurtcomité af en toe een activiteit kan organiseren. Een wafelenbak bijvoorbeeld, of ontmoetingsmomenten. Het is nu hopen – en goed opletten – dat het schuilhuisje gerespecteerd wordt.

In het verlengde van de Disselschuil, borrelt het idee voor een volgend project. ‘We willen het openbaar vervoer naar de wijk brengen’, zegt Annick. ‘Hier wonen veel mensen die geen auto hebben, en heel wat mensen hebben een fysieke beperking. De bushalte op de grote weg is te ver weg van de wijk. Als we aan de mensen vragen wat hier nodig is, zegt bijna iedereen dat er een bus tot hier moet komen. We gaan dus contact zoeken met de lijn, samen een goed dossier opmaken en dan zien wat er kan ontstaan.’

Annick en haar vriendinnen in het buurtcomité blijken doeners. Vorig jaar startten ze opnieuw met een buurtfeest. De tweede editie dit jaar was een succes. De Disselschuil is een feit en nu wordt het ijveren voor een betere busverbinding met de stad. Vanwaar die drive? ‘Ik vind dat we elkaar gewoon een beetje moeten helpen’, zegt Annick. ‘Als iedereen iets geeft van wat die heeft, worden we daar allemaal beter van. Wat ik te geven heb is tijd. We moeten als buren onder mekaar gewoon dingen voor niks kunnen doen. Daar heb je zelf veel voldoening van, en dan verbetert de sfeer in de buurt vanzelf.’